Życie duchowe to nie teoria. Musimy nim żyć. Uważamy, że jeśli nasza rodzina nie wyrazi pragnienia życia opartego na zasadach duchowych, nie powinniśmy jej do tego nakłaniać.
mogą być pewne krzywdy, których nie będziemy w stanie nigdy w pełni naprawić. Nie martwimy się o nie, jeśli możemy uczciwie powiedzieć samym sobie, że gdyby było to możliwe, to naprawilibyśmy je.
Z niektórymi ludźmi nie można się spotkać, więc wysyłamy im szczery list. W innych przypadkach może istnieć uzasadniony powód do zwłoki, ale jeśli to tylko możliwe, nie odkładamy niczego na później. Powinniśmy być rozsądni, taktowni, uprzejmi i pokorni, jednocześnie unikając bycia służalczymi czy płaszczenia się. Jako ludzie Boga stoimy na własnych nogach; przed nikim się nie czołgamy.
- Jeżli do tego etapu naszego rozwoju podejdziemy starannie, to już w jego połowie będziemy zadziwieni efektami.
- Poznamy nową wolność i nowe szczęście.
- Nie będziemy żałować przeszłości i nie będziemy chcieli zatrzaskiwać za nią drzwi.
- Pojmiemy sens słów "pogoda ducha" i zaznamy spokoju.
- Bez względu na to, jak nisko upadliśmy, dostrzeżemy że i z naszego doświadczenia mogą skorzystać inni.
- Znikną poczucie bezużyteczności i użalanie się nad sobą.
- Przestaniemy skupiać się na sobie, a zaczniemy interesować się bliźnimi.
- Zniknie egoizm.
- Zmieni się całe nasze nastawienie i nasz sposób patrzenia na życie.
- Opuści nas strach przed ludźmi i niepewnością materialną.
- Znajdziemy intuicyjnie sposób postępowania w sytuacjach, które kiedyś wprawiały nas w zakłopotanie.
- Nagle uświadomimy sobie, że Bóg robi dla nas to, czego sami dla siebie nie byliśmy w stanie uczynić.
Czy są to obietnice bez pokrycia?
Sądzimy, że nie. One się spełniają wśród nas - czasem szybciej, czasem wolniej. Zawsze się materializują, jeśli nad nimi pracujemy.
źródło: Anonimowi Alkoholicy wydanie IV str 84/85.
Opublikowano: 13.01.2023 r.