Mam na imię Monika i jestem uzależniona. Jeśli by przyjąć, ze życie jest drogą, a ja siedzę w aucie które po tej drodze jedzie, to w moim alkoholizmie i narkomanii straciłam już dawno prawo jazdy

Jednakże mimo ze jazda po tym życiu nie szła mi zbyt dobrze, to i tak z uporem maniaka siedziałam za kierownicą i udawałam ze wcale nie zjechałam z trasy. Niestety, prawda była inna - już dawno zjechałam z trasy, do tego znalazłam się na pustkowiu w upale, gdzie poza mną nikogo nie było. Ja, mój alkoholizm i narkomania, brak planu, kończąca się benzyna i strach. Strach, ze już nikt mnie tu nie znajdzie, paniczny strach, że tak musi być.

Wtedy na horyzoncie mojej beznadzieji i upadku pojawiło się jakieś inne auto. Kierowała nim cudowna osoba z AA, a przyjechała pięknym autem. Rzekłabym że luksusowym. Uśmiechnięta i radosna powiedziała mi, żebym wsiadała. I tak oto zaczęła się moja podróż po stronie pasażera. Minęło bardzo mało czasu, kiedy to już stałam na nogach nie myśląc o alkoholu - dziś mam już swoje auto. Nadal jednak nie siedzę po stronie kierowcy - zajmuję miejsce pasażera, bo moim kierowcą jest mój Bóg. Moim autem nie jest już rupieć złożony z moich chorych pomysłów, lecz jest to auto luksusowe - wspólnota AA. Moja siła do walki z moimi słabościami pochodzi od innych alkoholików, dlatego jestem wdzięczna za to, że mogę być częścią tego pięknego doświadczenia.